Μαχφούζ, Ναγκίμπ

(Mahfouz Naguib, Κάιρο 1911 –). Αιγύπτιος λογοτέχνης. Αποφοίτησε από την φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου του Κάιρο, το 1934. Μολονότι ξεκίνησε να γράφει από την ηλικία των 17 ετών, εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα το 1939. Έως την αιγυπτιακή επανάσταση (1952) είχε εκδώσει άλλες δέκα νουβέλες, οπότε σταμάτησε τη συγγραφή έργων έως το 1957, οπότε εξέδωσε την Τριλογία του Καΐρου με τους τίτλους Ανάμεσα στα Παλάτια (Bayn al Qasrayn), Το Παλάτι των Επιθυμιών (Qasr al Shawq) και Το Ζαχαρόσπιτο (Sukkariya). Αυτό το έργο τον έκανε διάσημο σε όλο τον αραβικό κόσμο, ως τον εικονοκλάστη της παραδοσιακής αγροτικής ζωής. Το 1959 κυκλοφόρησε το έργο που τιτλοφορείται Τα παιδιά του Γκεμπελάουι (Awlad haratina), εισάγοντας για πρώτη φορά πολιτική αλληγορία και συμβολισμό. Ανάμεσα στα έργα της δεύτερης περιόδου του συγκαταλέγονται τα Ο Κλέφτης και τα Σκυλιά (el-Lis wa el-Kilab, 1961), Φλυαρία πάνω στο Νείλο (Tharthara fawk el-Nil, 1966) και Μιραμάρ (Miramar, 1967). Έως το 1972 εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος, αρχικά στο Υπουργείο Εκκλησιαστικών Κληροδοτημάτων, αργότερα διετέλεσε διευθυντής λογοκρισίας στο Γραφείο Τέχνης, διευθυντής του Ιδρύματος για την Υποστήριξη του Κινηματογράφου και σύμβουλος θεμάτων πολιτισμού, στο Υπουργείο Πολιτισμού. Μετά την συνταξιοδότησή του από το δημόσιο, ο Μ. εισήλθε στην τρίτη ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο της ζωής του, αυτή την φορά με έντονο το στοιχείο του πειραματισμού. Πολλές από τις νουβέλες του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία σε όλο τον αραβόφωνο κόσμο. Το 1988 ο Μ. τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.